ΚΑΝΕΝΑ ΟΡΙΟ ΣΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΠΙΛΟΓΗΣ

Ένα ακόμα χειμερινό εξάμηνο ξεκινά με εμάς να τρέχουμε από αίθουσα σε αίθουσα προσπαθώντας να ανταπεξέλθουμε στο πρόγραμμα μαθημάτων μας και ταυτόχρονα να βρούμε μια γενική ρουτίνα για το τρέχον εξάμηνο. Ταυτόχρονα, αρχίζουμε να παρακολουθούμε και διάφορα μαθήματα επιλογής, με σκοπό να καταλήξουμε σε δυο από αυτά, έχοντας κριτήριο τα ενδιαφέροντα και το ήδη υπάρχον πρόγραμμά μας. Το πανεπιστήμιο δεν είναι ούτε φροντιστήριο ούτε σχολείο. Επομένως, κάθε φοιτητής πρέπει να έχει την δυνατότητα να ρυθμίζει την καθημερινότητα του και να παρακολουθεί όποια μαθήματα θέλει, όποτε θέλει.

Θα έλεγε κανείς πώς τα μαθήματα επιλογής λέγονται έτσι, ακριβώς επειδή καθένας μας είναι ελεύθερος για το ποια θα επιλέξει. Στην πραγματικότητα όμως τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά.

Σε λίγο καιρό που θα κληθούμε να δηλώσουμε τα μαθήματα που θα δώσουμε στην εξεταστική (συνολικά 6), τα δύο από αυτά θα πρέπει να είναι επιλογής. Όμως κάπου εδώ η επιλογή μας αυτή μπλοκάρεται ξαφνικά από τα πλαφόν που ορίζουν για τους φοιτητές από το 2ο έτος και κάτω, πως  ο ανώτερος αριθμός φοιτητών που αντιστοιχεί σε κάθε μάθημα επιλογής, ανέρχεται στους 50.

Τι αντίκτυπο έχει στην πραγματικότητα η εισαγωγή των πλαφόν στην φοιτητική μας καθημερινότητα;

Σε πρώτο στάδιο, αντικειμενικά ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΔΗΛΩΣΟΥΜΕ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΜΕΙΣ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΟΥΜΕ! Πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να τρέξουμε να δηλώσουμε τα μαθήματα που επιθυμούμε πρώτοι, σαν κανίβαλοι, αφού θα έχουμε το άγχος του ποιος θα πρωτοπρολάβει τις λίγες περιζήτητες θέσεις. Σαν αποτέλεσμα θα γινόμαστε όλο και πιο ανταγωνιστικοί με τους συμφοιτητές μας, για μία θέση την οποία κανονικά δικαιούμαστε όλοι οι φοιτητές! Στη συνέχεια, τα πλαφόν αποκλείουν τους φοιτητές από την εξεταστική ακόμα και αν έχουν παρακολουθήσει το μάθημα, επειδή δεν πρόλαβαν να είναι στους 50 πρώτους. Έτσι λίγα μόνο λεπτά αρκούν για να σου αλλάξει όλο το πρόγραμμα που έχεις προσαρμόσει στα μέτρα σου, αφού δεν θα μπορέσεις να πάρεις τα μαθήματα επιλογής που θες. Επίσης, αν σκεφτούμε και τα μεγάλα ποσοστά κοψιμάτων όχι μόνο σε υποχρεωτικά, αλλά και σε μαθήματα επιλογής, μπορούμε να αναλογιστούμε και τη μεγάλη καθυστέρηση που προκαλείται για τη λήψη του πτυχίου μας.

Αυτό το σύστημα προβάλλεται από τους καθηγητές ως αναγκαίο μέσο για την ομαλή διεξαγωγή των διαλέξεών τους απέναντι στο μεγάλο πλήθος των φοιτητών που τις παρακολουθούν. Άλλη μια φορά φάσκουν και αντιφάσκουν, καθώς τόσα χρόνια δίδασκαν ανενόχλητοι από το «πλήθος φοιτητών» όλα τα μαθήματα σε όλα τα έτη και επίσης ανενόχλητοι δείχνουν και τώρα σε τόσα υποχρεωτικά μαθήματα με «γεμάτες αίθουσες».

Ποιος είναι ο στόχος των πλαφόν τελικά;

Τα πλαφόν επί της ουσίας, λειτουργούν ως πρόδρομος για την περεταίρω εντατικοποίηση μας στα πλαίσια του πανεπιστημίου. Ο μικρός αριθμός φοιτητών σε κάθε μάθημα, μετατρέπει τις ανοιχτές ακαδημαϊκές διαλέξεις σε πλήρως ελεγχόμενου φροντιστηριακού τύπου μαθήματα για λίγους. Έτσι ενισχύεται και η δυνατότητα των καθηγητών να εντάξουν στο μάθημα τους επιπλέον όρους που δυσχεραίνουν τους όρους φοίτησής μας, όπως παρουσιολόγια και υποχρεωτικές εργασίες. Όροι σαν αυτούς που αυξάνουν τις απαιτήσεις για την επιτυχία μας στα μαθήματα, έχουν ως αποτέλεσμα, πέρα από την εντατικοποίηση του ρυθμού σπουδών και τον εγκλωβισμό μας σε σχολικού τύπου μαθήματα που ο έλεγχος και η στοχοποίηση των φοιτητών κάνουν πάρτι, την καθυστέρηση της απόκτησης των πτυχίων μας. Πόσο μάλλον όταν οι καθηγητές (βλ. Νικολάου) εισάγουν πλαφόν στα μαθήματά τους σε όλα τα έτη, ακόμα και στο 3^ο και στο 4^ο που έχουν ήδη υπερφορτωμένα και απαιτητικά προγράμματα με 62 μαθήματα για την απόκτηση πτυχίου.

Εντούτοις, όλα τα προηγούμενα χρόνια  οι διαλέξεις ήταν ανοιχτές και στα μαθήματα επιλογής, χωρίς αυτό να αποτελεί πρόβλημα στην διεξαγωγή τους. Επιπλέον, υποτιθέμενα προβλήματα χωρητικότητας των αιθουσών, τα οποία οι ίδιοι επικαλούνται, δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση πρόβλημα των φοιτητών.

Δεν μπορεί η φοιτητική μας καθημερινότητα αλλά και η λήψη του πολυπόθητου πτυχίου μας, να βασίζεται στο πότε θα πετύχουμε το ΤΖΑΚ ΠΟΤ που θα μας αλλάξει τη ζωή.

Γι ’αυτό το λόγο πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και  να διεκδικήσουμε συλλογικά

·        Να ορίζουμε πότε και ποια μαθήματα θα παρακολουθούμε χωρίς να μπαίνει εμπόδιο σε αυτή μας την επιλογή κανένα πλαφόν ή όριο δήλωσης .     

·        Τα πλαφόν να καταργηθούν συνολικά, γιατί αυτή η θέση του «αποκλεισμένου» από τα μαθήματα μας απειλεί όλους.

·        Να μη φορτώνονται στις πλάτες των φοιτητών τα καπρίτσια των καθηγητών. Τόσα χρόνια τα μαθήματα διεξάγονταν χωρίς πλαφόν και έτσι πρέπει να συνεχιστεί.

·        Να μην αφήσουμε τη μετατροπή της σχολής μας σε «φροντιστήριο». Αυτό θα βάλει νερό στο μύλο για να αυξηθούν περισσότερο οι ήδη αυξημένες απαιτήσεις των μαθημάτων (παρουσιολόγια, υποχρεωτικές εργασίες).

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΜΑΣ ΔΕΝ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΕΜΑΣ!

ΗΩΡΔΑΝΕΙΔΟΥ, Η «πρόοδος» ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΥΠΟΘΕΣΗ

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα καθηγητικής αυθαιρεσίας στη σχολή μας, παίρνει σάρκα και οστά στο πρόσωπο της Ιορδανίδου. Από την πρώτη κιόλας διάλεξη, θέλοντας προφανώς να συντηρήσει  και να ενισχύσει το κλίμα πίεσης και πειθάρχησης από το οποίο -λόγω των πανελληνίων- κάθε νέος φοιτητής προέρχεται, έκανε και θα συνεχίσει να κάνει ό,τι μπορεί για να μας «ψαρώσει». Από την γεμάτη ειρωνεία στάση της απέναντι στις ερωτήσεις και τις απαντήσεις των φοιτητών, μέχρι τις κατά μέτωπο προσβολές σε περίπτωση απάντησης διαφορετικής από αυτή που έχει εκείνη στο μυαλό της, κάνει τα πάντα για να μας πείσει πως είναι ο φωτεινός παντογνώστης του παιδαγωγικού και άρα έχει δικαίωμα σε κάθε είδους αυταρχικές επιβολές.

Εκτός από τη πλήρη πειθάρχηση μας που έχει αποτέλεσμα να τρέμουμε σαν τα ψάρια κάθε φορά που θέλουμε να πούμε-ρωτήσουμε για κάτι, η εν λόγο καθηγήτρια φροντίζει και για τη διόγκωση του ήδη υπάρχοντος άγχους και  τρεξίματος της εξεταστικής. Αυτό αποτυπώνεται στον εκτενή τρόπο εξέτασης του μαθήματος  καθ’ όλη την διάρκεια της χρονιάς, μέσα από προόδους! Ενώ για την επιτυχία μας στα υπόλοιπα μαθήματα είναι αρκετή η εξεταστική, για την Ιορδανίδου στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας πρέπει να υποστούμε 2 μινι εξεταστικές μέσα στο εξάμηνο με μοιρασμένες 10 πρόοδους και μόνο όποιος περάσει τις 3 από αυτές μπορεί τελικά να το δώσει στην εξεταστική.  Άρα ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ!

Και σαν να μην έφτανε αυτό, το μεγαλύτερο ποσοστό των φοιτητών δεν μπορεί να φτάσει καν στο level ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ αφού κόβεται στο μάθημα ήδη από την φάση των προόδων. Ουσιαστικά, η καθηγήτρια-κέρβερος φροντίζει έτσι ώστε ένα μάθημα που διδασκόμαστε ήδη από την πρώτη δημοτικού, να καταλήγει να βαραίνει την καμπούρα μας ως χρωστούμενο, μέχρι τα τελευταία έτη και στα επί πτυχίο μαθήματα.

Λειτουργώντας ως βούρδουλας πάνω από τα κεφάλια μας, προσπαθεί με κάθε τρόπο να επιβάλει την αυθεντία της, τσακίζοντας έτσι κάθε ψήγμα αντίλογου από τους φοιτητές, εξασφαλίζοντας έτσι ότι θα δεχόμαστε αμάσητα κάθε ακραία συμπεριφορά της. Αυτό φυσικά έχει προεκτάσεις και στο αύριο, αφ’ενός διαμορφώνοντας μας ως υπάκουους-υποταγμένους στην αυθεντία του εργοδότη και αναλώσιμους  εργαζόμενους, αφ΄ετέρου καλώντας μας ως αυριανούς δασκάλους να περάσουμε τα ίδια χαρακτηριστικά και στους μαθητές μας.

ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΑΣ ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΕΞΑΡΣΕΙΣ ΚΑΘΗΓΗΤΙΚΗΣ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑΣ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΠΑΡΑ ΝΑ ΤΗΝ ΔΩΣΟΥΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ! 

Σπάμε την τρομοκρατία της Ιορδανίδου, δε φοβόμαστε να ρωτάμε, δε φοβόμαστε να απαντάμε και πάνω από όλα ΔΕΝ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΑ ΠΡΟΣΒΑΛΛΕΙ ΕΜΑΣ Η ΤΟΥΣ ΣΥΜΦΟΙΤΗΤΕΣ ΜΑΣ

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΣ…

Περνώντας τα έτη, ήρθε η ώρα του 5^ου εξαμήνου. Μια ώρα δύσκολη, καθώς το νέο πρόγραμμα μόνο απογοήτευση και άγχος μπορεί να φέρνει.. Εκτός από την πληθώρα υποχρεωτικών μαθημάτων, οι απαιτήσεις ολοένα και αυξάνονται σε σχέση με τα προηγούμενα έτη. Το ίδιο συμβαίνει και με το 7^ο εξάμηνο, που ενώ δεν έχει υποχρεωτικά μαθήματα, αποτελεί περίοδο «μπαλώματος» των μαθημάτων που έχουν ξεμείνει και βαραίνουν την καμπούρα των 62 μαθημάτων για το πτυχίο.

Όμως, εκτός από τη ρουτίνα των μαθημάτων, έχουμε και πρακτικές, ίσως το πιο ενδιαφέρον κομμάτι των σπουδών μας, καθώς ο δάσκαλος μόνο μέσα από την εξάσκηση μπορεί να αποκτήσει ουσιαστική εμπειρία, δηλαδή μέσα από τις πρακτικές.

Ας δούμε πιο συγκεκριμένα τι γίνεται στη σχολή μας..

Στο 3^ο έτος ξεκινάει το 1^ο επίπεδο πρακτικών, το οποίο σχετίζεται με τα μαθήματα διδακτικών της γλώσσας και των μαθηματικών και στο οποίο κάνουμε παρακολουθήσεις στα σχολεία. Μαθαίνουμε να κάνουμε πλάνα και το πώς θέτονται και υλοποιούνται οι στόχοι των διδασκαλιών.

Το δεύτερο επίπεδο πραγματοποιείται στο 8^ο εξάμηνο, στο οποίο ξεκινάμε κανονικά να διδάσκουμε στα σχολεία, καθώς παρακολουθούμε-διδάσκουμε εναλλάξ δυο φορές την εβδομάδα με το ζευγάρι μας. Ακριβώς επειδή διδάσκουμε κανονικά, οι πρακτικές αυτές χρηματοδοτούνται, έτσι ώστε να πληρώνονται οι φοιτητές για την εργασία τους. Τα τελευταία χρόνια, οι πρακτικές αυτές δεν πληρώνονται, πράγμα που μας υποχρεώνει σε εθελοντική εργασία, ενώ ακόμα και τα έξοδα για το εποπτικό υλικό (χαρτόνια, μπογιές, κιμωλίες κλπ) πέφτει όλο πάνω μας.

Φέτος, οι καθηγητές αποφάσισαν να προσθέσουν στο 7^ο εξάμηνο μια βδομάδα συνεχόμενης υποχρεωτικής πρακτικής σαν προαπαιτούμενη για την πρακτική του 8^ου εξαμήνου, στην οποία οι φοιτητές θα είναι βοηθοί δασκάλου, με την πρόφαση ότι θα προετοιμάζονται καλύτερα για την πρακτική του επόμενου εξαμήνου.

Καταρχάς, κανένα μάθημα δεν θα έπρεπε να μπαίνει ως προαπαιτούμενο. Οι φοιτητές θα πρέπει να έχουν την ελευθερία να αποφασίζουν οι ίδιοι για τους εαυτούς τους ποια μαθήματα θα δώσουν και πώς και αν θα τα παρακολουθήσουν, αυτός είναι άλλωστε και ο «ανοιχτός χαρακτήρας του πανεπιστημίου», για τον οποίο όλοι κοκορεύονται ενώ ταυτόχρονα τον καταλύουν. Αυτή η πρακτική όχι μόνο δεν υπήρχε, αλλά μπαίνει και ως προαπαιτούμενη, κάτι που την καθιστά άλλο ένα βάρος στις πλάτες μας, αφού αν δεν καταφέρει να τη διεκπεραιώσει κανείς, αυτό σημαίνει αυτόματα +1 έτος για το πτυχίο.

Έπειτα, τα επιχειρήματα των καθηγητών για αυτήν την πρακτική δε στέκουν, καθώς το περιεχόμενό της καλύπτεται ήδη, αφού στο 3^ο έτος μαθαίνουμε αναλυτικά τη δημιουργία πλάνων και αξιολόγησης των δραστηριοτήτων, ταυτόχρονα πάμε κάθε δεύτερη Τρίτη εντατικά στα σχολεία για παρακολούθηση, ενώ στο 4^ο έτος ξεκινάμε τις διδασκαλίες. Άρα η πρακτική αυτή δεν έχει κανένα νόημα. Εάν λειτουργούσε όντως με στόχο την ενίσχυση και την ομαλότερη ένταξη μας στις πρακτικές του 8^ου εξαμήνου, δε θα χρειαζόταν να  ήταν εκείνη το χρυσό εισιτήριο για να περάσουμε το εξάμηνο.

Παράλληλα, ας αναλογιστούμε τι σημαίνει υποχρεωτική βδομάδα τρεξίματος στα σχολεία για μια καθημερινότητα σαν τη δική μας που είναι ήδη επιβαρυμένη, καθώς τα μαθήματα για μας παραμένουν 62 και η αναντιστοιχία μεταξύ οδηγού και προγράμματος σπουδών αυξάνεται. Επί της ουσίας πρόκειται για απόφαση που πήραν οι καθηγητές μεν, ορίζοντας τη δική μας καθημερινότητα δε.

Όπως έχει υπερασπιστεί ο σύλλογός μας στο παρελθόν τα ενιαία του συμφέροντα, έτσι θα κάνουμε και τώρα, απαιτώντας να ακούγεται η φωνή μας μέσα από τους συλλογικούς μας αγώνες. Το ζήτημα των πρακτικών αφορά όλους μας ανεξαρτήτως έτους, αφού όλοι θα κλιθούμε να αντιμετωπίσουμε την ίδια καθημερινότητα.

Δε δεχόμαστε κανένα εξτρά μάθημα! Δε δεχόμαστε κανένα προαπαιτούμενο!

Η πρακτική αυτή ήδη καλύπτεται από τις υπόλοιπες και δε θα δεχτούμε κανένα προαπαιτούμενο να δυσκολέψει περισσότερο τη φοιτητική μας καθημερινότητα!

ΣΤΗΣ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑ ΚΑΤΕΡΓΑ

Ας ξεκινήσουμε με μερικά highlights της σχολής μας από την περσινή χρονιά!

Το περσινό έτος ξεκίνησε με έναν ¨φρέσκο¨ οδηγό σπουδών για τους πρωτοετής πιο ασφυκτικό από κάθε προηγούμενο. Πιο συγκεκριμένα μειώθηκε το όριο δήλωσης μαθημάτων, αυξήθηκαν τα παρουσιολόγια και οι υποχρεωτικές εργασίες και μπήκαν πλαφόν (όριο 50 φοιτητών στα μαθήματα επιλογής), αλλαγές που μόνο καθημερινότητα σχολείου θυμίζουν. Στην συνέχεια είδαμε καθηγητές στον ρόλο χωροφυλάκων, να στοχοποιούν φοιτητές και να τους εξαναγκάζουν να κάνουν community service (δεκάωρη εργασία στην βιβλιοθήκη του τμήματος), λες και είμαστε σωφρονιστικό ίδρυμα, πράγμα το οποίο οι φοιτητές, έπειτα από γενική μας συνέλευση μπλοκάραμε δυναμικά.

Αυτές οι πράξεις καθηγητικής αυθαιρεσίας δεν θα μπορούσαν να σταματούν εκεί καθώς και πίσω από τον βούρδουλα της εξεταστικής κρύβεται πάντα ένας καθηγητής!

Οι εξεταστικές, και ειδικά αυτή του Σεπτεμβρίου, είναι από μόνη της μια αρκετά αγχωτική διαδικασία καθώς καλούμαστε να μαζέψουμε όσα μαθήματα προλαβαίνουμε, δεχόμενοι  πιέσεις από τους δικούς μας και γενικότερα από τις οικονομικές συνθήκες που κάνουν ακόμα πιο επιτακτική την ανάγκη άμεσης απόκτησης του πτυχίου.

Σαν να μην έφτανε αυτό, οι αγαπητοί μας καθηγητές έρχονται να αυξήσουν τις πιέσεις αυτές και με τα παρακάτω:

• ·         Μαζικά κοψίματα τα οποία κάποιες φορές φτάνουν τα ποσοστά του 90%. (Κολέζα)
• ·         Στοχοποίηση φοιτητών με αλλαγές θέσεων και απειλές για μηδενισμό κόλλας.
• ·         Καχυποψία στα όρια της παράνοιας με αυστηρή επιτήρηση, απαγόρευση της τουαλέτας κατά την εξέταση και παράδοση 15 διαφορετικών θεμάτων και ας έχουμε μεταξύ μας 5 μέτρα κενό.
• ·         Μετακινήσεις από αίθουσα σε αίθουσα για κάνα μισάωρο με την καρέκλα μας στην πλάτη, («γιατί λυπάμαι, αλλά δε φτάνουν οι διαθέσιμοι επιτηρητές για να ανοίξουμε κι άλλες αίθουσες»)
• ·         Σκηνές άπειρου κάλους με καθηγητές σε ρόλο Παβλώφ να απαιτούν από τους φοιτητές, να στέκονται σούζα κατά την εξέταση, παρομοιάζοντάς τους με σκυλάκια σε πείραμα. (Τσεσμελή)

Η εφαρμογή αυτού του πιεστικού, αυταρχικού πλαισίου από τους καθηγητές δεν είναι φυσικά τυχαία. Στοχεύει να μας εντάσσει μέσω της πειθάρχησής μας, της αυστηρής επιτήρησης και της στοχοποίησής μας σε μια λογική  ατομικισμού που οξύνει τον ανταγωνισμό μεταξύ μας και μας απομακρύνει από τη συλλογική διεκδίκηση των ενιαίων μας συμφερόντων. Αυτό φυσικά έχει προεκτάσεις και στο αύριο, καθώς μας καλλιεργεί τα κανιβαλικά χαρακτηριστικά που επικρατούν στους εργασιακούς χώρους. Έτσι ώστε αφ’ ενός ως εργαζόμενοι να κοιτάμε πώς θα φάμε τη θέση του διπλανού μας και να είμαστε υπάκουοι στους εργοδότες μας, αφ ‘ετέρου δε εμείς συγκεκριμένα ως δάσκαλοι θα κλιθούμε να περάσουμε τα ιδία χαρακτηριστικά και στους μαθητές μας.

Την απάντησή μας δεν μπορούμε παρά να τη δώσουμε συλλογικά!

ΕΝΑΝΤΙΟΝΌΜΑΣΤΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΑΘΗΓΗΤΙΚΗ ΑΦΘΑΙΡΕΣΙΑ

ΔΕΝ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΣΥΜΦΟΙΤΗΤΗ ΜΑΣ ΝΑ ΣΤΟΧΟΠΟΙΗΘΕΙ

ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ Μας ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΜΑΣ!

Γιατί ήρθε το Αγρίνιο στην Πάτρα;

Την Πέμπτη 14/4 κατέβηκαν φοιτητές από το Αγρίνιο (Τμήμα Οργάνωσης και Διαχείρισης Αγροτικών Εκμεταλλεύσεων, Τμήμα Διαχείρισης Περιβάλλοντος και Φυσικών Πόρων, Τμήμα Διαχείρισης Πολιτισμικού Περιβάλλοντος και Νέων Τεχνολογιών), έχοντας στα χέρια τους αποφάσεις των Φοιτητικών τους Συλλόγων, για να διεκδικήσουν τη δυνατότητά τους να σπουδάζουν με αξιοπρέπεια και να δουλέψουν με αυτό που σπουδάζουν. Οι συνάδελφοί μας στο Αγρίνιο εδώ και χρόνια αγωνίζονται ενάντια σε πλήθος προβλημάτων που υπάρχουν στις σχολές που βρίσκονται στο Αγρίνιο. Τα προβλήματα των σχολών αυτών ξεκίνησαν ήδη από την ίδρυσή τους, αφού στόχος της δημιουργίας και εγκατάστασης τμημάτων πανεπιστημιακών σχολών  ήταν πολύ περισσότερο η οικονομική ανάπτυξη της εκάστοτε περιοχής, παρά η δημιουργία σχολών με ολοκληρωμένα προγράμματα σπουδών, πλήρεις παροχές, εστίες, πλήρες διδακτικό και διοικητικό προσωπικό, στις οποίες θα μπορούσαν αν σπουδάζουν άνετα πολλοί φοιτητές. Εξάλλου, σχεδόν όλες οι σχολές που ιδρύθηκαν με αυτόν τον τρόπο έχουν εντελώς εξειδικευμένα προγράμματα σπουδών, πολύ σκληρούς όρους φοίτησης (προαπαιτούμενα, αλυσίδες, παρουσίες κλπ) και παρέχουν πτυχία με ελάχιστη έως ανύπαρκτη επαγγελματική κατοχύρωση, που κρύβονται πίσω από ένα προσωπείο εντυπωσιακών ονομάτων. Οι διεκδικήσεις των φοιτητών ήταν πάγιες, γιατί εξαρχής αντιμετώπιζαν μια φοιτητική καθημερινότητα εντελώς δυσανάλογη των επαγγελματικών δικαιωμάτων που κατοχυρώνονταν στο πτυχίο τους, του ίδιου του μέλλοντός τους.

Αυτό που πυροδότησε όμως τις σημερινές κινητοποιήσεις, που ως τώρα κορυφώθηκαν με την κινητοποίηση της Πέμπτης 14/4 στην συνεδρίαση της Συγκλήτου στην πρυτανεία του Πανεπιστημίου Πατρών, ήταν η πλήρης αποδοχή από πλευράς των καθηγητών της μη κατοχύρωσης επαγγελματικών δικαιωμάτων αντίστοιχων του (εξευτελιστικά ή πολύ) δύσκολου προγράμματος σπουδών, καθώς και η αποδοχή των συνθηκών της καθημερινότητας κάτω από τις οποίες οι συνάδελφοί μας καλούνται να σπουδάσουν στα τμήματα αυτά. Πιο συγκεκριμένα, η απαράδεχτη δικαιολογία για την αποδοχή αυτή ήταν ότι θα μειωθούν τα χρόνια φοίτησης στο ΤΔΠΦΠ από 5 σε 4. Το βασικό ζήτημα στην περίπτωση αυτή, όπως και σε κάθε σχολή, δεν είναι το αν η διάρκεια των σπουδών θα είναι 4 ή 5 χρόνια, αλλά η ύπαρξη φοιτητικών παροχών, ανθρώπινων ρυθμών σπουδών και, πολύ περισσότερο, το αν αυτή η πενταετής ή τετραετής φοίτηση αντιστοιχεί σε ένα ισχυρό πτυχίο που θα κατοχυρώνει επαγγελματικά δικαιώματα και θα διασφαλίζει έστω κάποιους αξιοπρεπείς όρους για την αποκατάσταση των αποφοίτων όταν θα κληθούν να εργάζονται.

Από την άλλη μεριά, η Πρύτανης, η Σύγκλητος και η διοίκηση του Πανεπιστημίου Πάτρας θέλουν να μεταφέρουν τις σχολές του Αγρινίου στην Πάτρα μόνο και μόνο για εξοικονόμηση πόρων χωρίς να υπολογίζουν τίποτα από τα παραπάνω. Ακόμα και με τη λογική μεταφοράς των σχολών αυτών για εξοικονόμηση πόρων, τίποτα δε διασφαλίζει στους φοιτητές ότι θα έχουν αξιοπρεπείς ρυθμούς σπουδών, φοιτητικές παροχές και επαγγελματικά δικαιώματα, όλα όσα τους ενδιαφέρουν και διεκδικούν σε τελική ανάλυση. Έτσφαίνεται ότι στη σύγκλητο επικρατεί μια καθαρά τεχνοκρατική αντίληψη που υπολογίζει το μέλλον των κτηρίων πάνω από το μέλλον των ανθρώπων.

ι,

Τα απλά και δίκαια αιτήματα των φοιτητών για αξιοπρεπή ρυθμούς σπουδών, φοιτητικές παροχές και επαγγελματικά δικαιώματα, θα έπρεπε να βρουν στήριξη από τη Σύγκλητο και μαζί με το καθηγητικό σώμα να δημοσιοποιηθούν και να διεκδικηθούν από κοινού με τους φοιτητές, στρέφοντας τις κινήσεις τους προς το Υπουργείο Παιδείας και την κυβέρνηση. Αντιθέτως, μπροστά στο απλό και δίκαιο αίτημα των φοιτητών για επαγγελματικά δικαιώματα, η πρύτανης με τη σύγκλητο επικαλέστηκε «γραφειοκρατικές» και  «διαδικαστικές» δυσκολίες, αποφεύγοντας να δώσει απάντηση στα ερωτήματα των φοιτητών, ενώ ταυτόχρονα δηλώνει υποκριτικά ότι «υποστηρίζει» τους φοιτητές, ρίχνοντας στη πραγματικότητα στάχτη στα μάτια. Η στάση αυτή της συγκλήτου επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά ότι το κριτήριο των αποφάσεών της δεν είναι το μέλλον των φοιτητών, αλλά τα μπετά.

Απέναντι στην άρνηση της συγκλήτου να τοποθετηθεί θετικά επί των παραπάνω δίκαιων και εύλογων και αυτονόητων αιτημάτων, συνάδελφοί μας από τα τμήματα του Αγρινίου αλλά και της Πάτρας παρευρεθήκαμε στη συνεδρίαση της συγκλήτου διεκδικώντας μια θετική τουλάχιστον τοποθέτηση, καθώς και  τη συμπαράταξη των καθηγητών στον αγώνα αυτό.

Τα ίδια προβλήματα, κατάργησης των φοιτητικών παροχών, σκλήρυνσης των πρωτογραμμάτων σπουδών, διάλυσης των πτυχίων, επιβολής εξειδικεύσεων και αποστοίχισης επαγγελματικών δικαιωμάτων από αυτά, υπάρχουν σε όλες τις σχολές της Ελλάδας , όπως και στην Πάτρα, γεγονός που έφερε, φέρνει και θα φέρει ολόκληρο το φοιτητικό κίνημα πανελλαδικά σε σύγκρουση με τη διαχρονική πολιτική του υπουργείου παιδείας, αλλά και των διοικήσεων του πανεπιστημίου.

Οι απειλές  που εξαπέλυσε η Πρύτανης με τις ανακοινώσεις της δεν μας φοβίζουν. Έχει πια πάρει ξεκάθαρη θέση εναντίον των δίκαιων αιτημάτων των συναδέλφων μας, όσο κι αν υποκριτικά ισχυρίζεται ότι τα στηρίζει. Εμείς, με τις αποφάσεις των Φοιτητικών μας Συλλόγων, με τις κινητοποιήσεις και την αλληλεγγύη μεταξύ μας, θα επιμείνουμε στη διεκδίκηση των δίκαιων αιτημάτων μας, θα υποστηρίξουμε τους συναδέλφους μας σε όποια μορφή κινητοποίησης επιλέξουν και θα σταθούμε δίπλα τους μπροστά σε όποια απειλή κι αν στραφεί εναντίον τους. Εξάλλου, η κατεύθυνση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης σήμερα είναι ενιαία, και εφαρμόζεται συνολικά. Αν τώρα στο στόχαστρο βρίσκεται το Αγρίνιο, ύστερα θα είναι άλλος και σίγουρα και καθένας από εμάς. Τα συμφέροντά μας είτε στο Αγρίνιο, είτε στην Πάτρα είτε σε όλη την Ελλάδα είναι κοινά, η καθημερινότητά μας είναι όμοια, τα αιτήματα και οι διεκδικήσεις μας είναι επίσης ενιαία, και ενιαία θα παλέψουμε!

Οι απειλές της πρυτάνεως δε μας απειλούν

ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΑ

ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ

Ο αυταρχισμός σε όλο του το μεγαλείο…

Ας ξεκινήσουμε από το περιστατικό της Δευτέρας 07/03 στο μάθημα «ΑΝΑΓΝΩΣΗ, ΓΡΑΦΗ, ΔΥΣΛΕΞΙΑ» της Τσεσμελή, όπου οκτώ φοιτητές και φοιτήτριες προσπάθησαν να μπουν στη διάλεξή της καθυστερημένα. Η διδάσκουσα κατευθύνθηκε προς την πόρτα που εισέρχονταν οι φοιτητές, φωνάζοντας τους να μην μπουν και μάλιστα έχοντας το θράσος ενώπιων όλων να ακουμπήσει μια φοιτήτρια σπρώχνοντάς τη προς τα έξω. Στη συνέχεια, αφού οι φοιτητές  διεκδίκησαν συλλογικά το να εισέλθουν στην αίθουσα, πράγμα και που έκαναν, η διδάσκουσα άρχισε τις απειλές ζητώντας τα ονόματά τους. Εκείνοι δικαιωματικά δεν τα έδωσαν και έτσι η Τσεσμελή δήλωσε ότι το μάθημα θα ξεκινούσε μισή ώρα μετά και αποχώρησε από την αίθουσα.

Πρόκειται για ένα τρανταχτό περιστατικό καθηγητικής αυθαιρεσίας, αφού η εν λόγο καθηγήτρια προσπάθησε να καταπατήσει όχι ένα, αλλά μια σειρά από τα πιο βασικά δικαιώματά μας!

Αρχικά, η συγκεκριμένη καθηγήτρια απαιτεί από τους φοιτητές να μπαίνουν στη διάλεξή της είτε μέχρι 9:15 είτε στις 9:45 όλοι μαζί όσοι έχουν καθυστερήσει. Γεγονός που διαλύει αυτόματα τον ανοιχτό χαρακτήρα του πανεπιστημίου, αφού μετατρέπει τις ανοιχτές πανεπιστημιακές διαλέξεις σε σχολικά μαθήματα και τους φοιτητές σε μαθητές.

Στη συνέχεια, καταχράζοντας την εξουσία που αποκτά όντας στον ρόλο του βαθμολογητή-καθηγητή που έχει τη δυνατότητα και να σε στοχοποιήσει και να σε κόψει στο μάθημά του, απειλεί τους φοιτητές ζητώντας  τα ονόματα και τους αριθμούς μητρώου τους. Πρόκειται για το αποκορύφωμα εκδικητικότητας και αυταρχισμού, στη βάση της τιμωρίας όποιου δεν υπακούει ευλαβικά στους κανόνες της. Αυτό μας μεταφέρει επίσης στις σχολικές τάξεις, μιας άλλης κιόλας εποχής, τότε που ο δάσκαλος αποτελούσε τη μόνη και αδιαπέραστη αυθεντία και η βέργα τη συνέχεια του χεριού του.

Τέτοιες λογικές που προάγουν την πειθάρχηση και την πλήρη «μαλθακοποίηση» μας, που μας οδηγούν στον ατομικό δρόμο, μακριά από κάθε συλλογική αναπαράσταση και διεκδίκηση, λογικές που μοναδικό αποτέλεσμα έχουν ένα πανεπιστήμιο αποστειρωμένο, με τους φοιτητές καλοσχηματισμένα πιόνια του, θα μας βρουν απέναντί τους.

Αυτή η κατεύθυνση δεν αφορά μόνο τη συγκεκριμένη καθηγήτρια. Αλλά πρόκειται για την κατεύθυνση συνολικά του καθηγητικού σώματος, το οποίο αποτελώντας τον υλοποιητή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης μέσα στις σχολές, όχι μόνο δυσκολεύει και εντείνει την φοιτητική μας καθημερινότητα με προόδους, παρουσιολόγια κλπ, αλλά μας διαμορφώνει με τον παραπάνω τρόπο έτσι ώστε κι εμείς με τη σειρά μας να μπορέσουμε να μπούμε στο ρόλο του δασκάλου-αυθεντία.

Δεν ανεχόμαστε τις απειλές κανενός!

Καιρός να μπλοκάρουμε συλλογικά κάθε καθηγητική αυθαιρεσία

Καιρός στην πειθαρχεία τους να κάνουμε ΚΟΠΑΝΑ

ΚΑΙ ΟΙ ΓΝΩΣΤΟΙ ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΞΑΝΑΧΤΥΠΟΥΝ…

Ας ξεκινήσουμε δίνοντας τα συγχαρητήρια μας στους καθηγητές για την στάση που κράτησαν κατά τη διάρκεια όλου του προηγούμενου εξαμήνου! Το χειμερινό εξάμηνο ξεκίνησε με το νέο οδηγό σπουδών του 1^ου έτους να εμπεριέχει τα λεγόμενα πλαφόν (μπορούν να επιλέξουν κάθε μάθημα μέχρι 50 φοιτητές). Στη συνέχεια, είδαμε να ξεδιπλώνεται η ασφυκτική μας καθημερινότητα με τους καθηγητές να απαιτούν διεξαγωγή εργασιών, υποχρεωτικές παρακολουθήσεις και προόδους σαν προαπαιτούμενα για την εξεταστική. Και η «πρωτοπορία» των ενεργειών τους κορυφώθηκε με την ιδέα του εξαναγκασμού ορισμένων συμφοιτητών μας να κάνουν community service στη βιβλιοθήκη του τμήματος, πράγμα που οι φοιτητές έπειτα από τη γενική μας συνέλευση μπλοκάραμε δυναμικά.

Φυσικά και σε αυτό το εξάμηνο, οι καθηγητές σκοπεύουν να συνεχίσουν στην ίδια κατεύθυνση. Και αυτό φαίνεται από το εξαντλητικό πρόγραμμα και οδηγό σπουδών μας, τα οποία οι ίδιοι διαμόρφωσαν «για το καλό μας»! Πιο συγκεκριμένα...

·        Προαπαιτούμενα μαθήματα: Μπαίνουν με το θρασύτατο επιχείρημα «είναι για το καλό σας!». Ουσιαστικά μας καθυστερούν από την απόκτηση του πτυχίου, αφού μας εμποδίζουν από το να δίνουμε τα μαθήματα που θέλουμε σε κάθε εξάμηνο περιμένοντας την επόμενη χρονιά να τα δηλώσουμε, με αποτέλεσμα να μαζεύεται πλήθος μαθημάτων που χρωστάμε όχι απλά επειδή δεν περάσαμε, αλλά επειδή δεν είχαμε καν την ευκαιρία να τα δώσουμε!

·        Όριο Δήλωσης Μαθημάτων: Κάθε φοιτητής δικαιούται να δηλώσει έως 10 μαθήματα ανά εξάμηνο (ειδικά οι πρωτοετής έχουν όριο 6 μαθήματα). Αυτό μας εμποδίζει από το να διαμορφώσουμε ελεύθερα το πρόγραμμα διαβάσματος μας και παρακολούθησης μαθημάτων. Πιο συγκεκριμένα εντατικοποιεί τον ρυθμό σπουδών μας και μας οριοθετεί σε μια καθημερινότητα ασφυκτική, αφού θα πρέπει να περνάμε με τάξη και πειθαρχία όλα ‘τα μαθήματα στην ώρα τους’.

·        Πλαφόν: Για το 1ο έτος, ο ανώτερος αριθμός φοιτητών που αντιστοιχεί σε κάθε μάθημα επιλογής ανέρχεται στους 50. Φυσικά, αυτό το σύστημα προβάλλεται από τους καθηγητές σαν αναγκαίο μέσο για την ομαλή διεξαγωγή των διαλέξεών τους. Εντούτοις, στοχεύει στην μετατροπή των διαλέξεων αυτών σε φροντιστηριακού τύπου μαθήματα με ελεγχόμενο παρουσιολόγιο, που εντατικοποιεί τους ρυθμούς σπουδών με κανιβαλικό χαρακτήρα. Πιο συγκεκριμένα, ήδη από τις δηλώσεις του 1^ου εξαμήνου υπήρξε αναστάτωση για το ποιος θα πρωτοπρολάβει να δηλώσει τα μαθήματα που θέλει, πριν του «φάνε» τις θέσεις οι συμφοιτητές του. Τελικά πολλοί φοιτητές δεν κατάφεραν να επιλέξουν τα μαθήματα που ήθελαν, και όλα αυτά για να υπάρχει τάξη και πειθαρχία στις αίθουσες για χάρη των πολυαγαπημένων μας καθηγητών.

·        Πρόοδοι και συνεχείς εργασίες: δημιουργούν ένα αυταρχικό πλέγμα φοίτησης και καθημερινότητας, που θα θέλει τους φοιτητές από το πρωί μέχρι το βράδυ στα αμφιθέατρα κάτω από το άγχος της διεκπεραίωσης εργασιών προσπαθώντας να τους εγκλωβίσει στη γυάλα της εκπαιδευτικής διαδικασίας, μιας διαδικασίας όπου ο καθένας είναι μόνος του και για να ανταπεξέλθει πρέπει να λιώσει στο διάβασμα με μοναδική λύση και προοπτική την όλο και μεγαλύτερη προσπάθεια, την όλο και μεγαλύτερη πειθάρχηση.

Ας αναλογιστούμε τι σημαίνουν όλα αυτά για μια σχολή που μας ζητάει 62 μαθήματα για την απόκτηση πτυχίου και ένα πρόγραμμα που μας θέλει παρόντες 9:00-19:00 κλεισμένους στις ακαδημαϊκές αίθουσες. Βασικό αποτέλεσμα των παραπάνω θα είναι η εξάντληση του ελεύθερου χρόνου και η αποχή από τις συλλογικές διαδικασίες και τις συλλογικές διεκδικήσεις τις οποίες πλέον θα τις αντικαθιστά ο ανταγωνισμός, δίνοντας την αυταπάτη πως διέξοδος είναι ο ατομικός δρόμος έναντι των συλλογικών αγώνων.

Οι καθηγητές λοιπόν ως εγκάθετοι της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και φορείς υλοποίησης των κατευθύνσεων του υπουργείου τάσσονται ενάντια στους φοιτητές.

Εμείς απαντάμε συλλογικά πως δεν διαπραγματευόμαστε τους ρυθμούς σπουδών μας!

Κόντρα στις αυταπάτες του ατομικού δρόμου θα αντιπαραβάλλουμε συλλογικούς αγώνες αντιπαλεύοντας την προσπάθεια των καθηγητών για πειθάρχηση των φοιτητών δίνοντας συλλογικές μάχες για τα ζητήματα της φοιτητικής καθημερινότητας.

ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΗΝ ΠΕΙΘΑΡΧΕΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΟΠΑΝΑ!

ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ

ΦΡΑΓΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ

ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΟΡΙΟΥ ΔΗΛΩΣΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΠΛΑΦΟΝ

ΝΑΙ, ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ!

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πιστή στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των μνημονίων των προηγούμενων κυβερνήσεων έρχεται για ακόμη μια φορά να τσακίσει κοινωνικά αγαθά και κεκτημένα ολόκληρου αιώνα. Η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος συμπυκνώνει τη βάρβαρη επίθεση της κυβέρνησης και των «εταίρων» στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα του λαού.  Η επίθεση αυτή δεν αφορά μόνο τους σημερινούς εργαζόμενους, τους ασφαλισμένους  ή τους συνταξιούχους. Αλλά το σύνολο της κοινωνίας και ιδιαίτερα εμάς τη νεολαία!  Όμως ας δούμε, μερικές από  τις πτυχές του νομοσχεδίου για το ασφαλιστικό…

·      Τριπλασιασμό στις ασφαλιστικές εισφορές των αγροτών έως το 2020. Οι εισφορές θα αυξηθούν σταδιακά από 7% στο 20% επί του εισοδήματος τους, με προφανή συνέπεια τον αφανισμό τους.

·      Τεράστια αύξηση ασφαλιστικών εισφορών στους ελεύθερους επαγγελματίες (αυτοαπασχολούμενοι, εργαζόμενοι με μπλοκάκι, και άλλες άτυπες μορφές -διαδεδομένες για τους νέους εργαζόμενους- μαύρης μισθωτής εργασίας) που αγγίζει 300-400% σε σχέση με σήμερα. Έτσι, σε συνδυασμό με τη  φορολόγηση 26% από το πρώτο ευρώ με προκαταβολή φόρου σε ποσοστό 100% (δηλαδή άλλο 26%), οι ελεύθεροι επαγγελματίες θα εργάζονται για να πληρώνουν πάνω από 70% του εισοδήματός τους στο Κράτος, προκειμένου να καλυφθεί η ακάλυπτη μαύρη τρύπα του δημόσιου χρέους! Επιπλέον, καταργείται η ελάφρυνση της πρώτης πενταετίας για τους νέους εργαζόμενους αυτής της κατηγορίας.

·      Όριο συνταξιοδότησης στα 62, με 40 χρόνια ασφάλισης , αλλιώς  στα 67, σε μια περίοδο που κανείς δεν δουλεύει – ιδιαίτερα ασφαλισμένος - από τα 22 και μεγάλη μείωση νέων και παλιών συντάξεων, με τρόπους που δεν γίνονται σαφείς από τα υπουργικά χείλη, αλλά υποκρύπτονται στα ψιλά γράμματα του νομοσχεδίου (ατομικός υπολογισμός με βάση το σύνολο του εργασιακού βίου και όχι της καλύτερης πεντετίας  κ.ά.).

·      Σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ που ωθεί 300.000 οικογένειες κάτω από τα όρια της ακραίας φτώχειας, αν λάβουμε υπόψη ότι το επίδομα λαμβάνουν χαμηλοσυνταξιούχοι, παιδιά που λαμβάνουν σύνταξη λόγω θανάτου του γονέα τους και άνθρωποι με αναπηρία από 80% και άνω.

Πώς αγγίζει εμάς αυτό το ασφαλιστικό;

Αφενός γιατί αφορά τους γονείς, τους παππούδες, τα αδέρφια, τους φίλους μας!

Αφετέρου δε, σε μια περίοδο που η επαγγελματική μας προοπτική είναι σκοτεινή υπόθεση -αφού τα πτυχία και τα επαγγελματικά μας δικαιώματα πλήττονται ήδη από την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση- ένα τέτοιο ασφαλιστικό έρχεται να βάλει ταφόπλακα στα δικαιώματά μας- καθώς πλέον δε μας απειλεί μόνο η ανεργία, αλλά ακόμα και να βρούμε δουλειά ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΜΦΕΡΕΙ το να ασκούμε το επάγγελμά μας, πράγμα που μας εξωθεί κατ’ αρχήν στην ΑΝΕΡΓΙΑ και κακήν κακώς στη ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ. Όσον αφορά εμάς τους εκπαιδευτικούς, αν δουλέψουμε ως ελεύθεροι επαγγελματίες θα καταλήξουμε αντί να πληρωνόμαστε, να χρωστάμε κιόλας, αν πάλι δουλέψουμε, όπως οι περισσότεροι στον δημόσιο τομέα, το να περάσει ένα τέτοιο ασφαλιστικό θα αποτελέσει σκαλοπάτι για αντίστοιχα βάρβαρα μέτρα και στους δημόσιους υπαλλήλους.

Είναι πασιφανές επομένως, πόσο δύσκολο θα είναι να ασκήσουμε το επάγγελμα μας. Τώρα με αυτό το νομοσχέδιο το μόνο που μας περιμένει είναι να δουλεύουμε σαν τα σκυλιά, και όχι μόνο δεν θα έχουμε να ζήσουμε, αλλά θα χρωστάμε κιόλας. Το να περάσει ένα τέτοιο ασφαλιστικό είναι που θα τσακίσει το σύνολο της κοινωνίας και που θα έχει φορτώσει την κυβέρνηση μόνο με νίκες σε βάρος του λαού, καθώς θα έχει υλοποιήσει ένα από τα πιο στρατηγικά κομμάτια της μνημονιακής της πολιτικής. Γι’ αυτό και η μάχη απέναντι σε αυτά τα μέτρα και η πτώση του ασφαλιστικού είναι υπόθεση όχι μόνο των εργαζόμενων και των συνταξιούχων, αλλά και των ίδιων των φοιτητών. Αυτή η πραγματικότητα δεν χωρά ούτε εμάς ούτε τις ανάγκες μας!

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θέλει να περάσει το νομοσχέδιο όσο το δυνατόν πιο αναίμακτα, αφού πάντα το ζήτημα του ασφαλιστικού συστήματος αποτελεί μια από τις σημαντικότερες πολιτικές μάχες. Ήταν τόσο δύσκολο για τις κυβερνήσεις εδώ και 25 χρόνια να μεταρρυθμίσουν το ασφαλιστικό γιατί προσέκρουαν πάντα στις μαζικές  και δυναμικές κινητοποιήσεις των εργαζόμενων και των συνταξιούχων. Και σήμερα άλλωστε φαίνεται ότι το ασφαλιστικό αποτελεί κομβικό σημείο. Οι κινητοποιήσεις αγροτών, δικηγόρων, μηχανικών, γιατρών κλπ ήδη έχουν προκαλέσει τεράστια προβλήματα στην κυβέρνηση. Σε αυτούς τους αγώνες οφείλουμε κι εμείς να συμβάλουμε, κινητοποιώντας τους φοιτητικούς μας συλλόγους, συμμετέχοντας στα γεγονότα, πείθοντας φίλους, συγγενείς και συμφοιτητές ότι μας αφορά όλους. Οφείλουμε να απαντήσουμε πρωτοπόρα και οι σύλλογοί μας να πάρουν αποφάσεις άμεσα καταδικάζοντας το νομοσχέδιο αυτό και συμμετέχοντας στις μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στο ασφαλιστικό, δίπλα στους αγρότες και τους επαγγελματίες που κινητοποιούνται.

Είναι ζήτημα που ενώνει ολόκληρο το λαό και αναδεικνύει τις εργασιακές συνθήκες και την προοπτική που ετοιμάζουν για όλους μας. Τα κανάλια και ο κ.Κατρούγκαλος θέλουν να μας πείσουν ότι αφορά δήθεν «προνομιούχους» και να διασπάσει την ενότητά μας. Όμως, οι χιλιάδες επαγγελματίες και αγρότες που ήδη  ίσα-ίσα  επιβιώνουν, γνωρίζουν πάρα πολύ καλά ότι αυτό το νομοσχέδιο θα είναι η οριστική τους καταδίκη στη φτώχεια, την ανεργία και τη μετανάστευση. Γνωρίζουν ότι, παρά τα ψέματα των στελεχών του Υπουργείου, δεν προστατεύεται κανείς, ούτε οι νέοι ούτε τα «μπλοκάκια». Γι’ αυτό κινητοποιούνται μαζικά, ενωτικά και με διάρκεια και πυγμή ήδη!

Να εναντιωθούμε και να παλέψουμε ενάντια στο νομοσχέδιο έκτρωμα που έρχεται να καταστρέψει τις ζωές μας!

Δεν έχουμε το περιθώριο να μείνουμε έξω από τον αγώνα που θα δοθεί για την αποτροπή του νομοσχεδίου αυτού!

ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΥΝΑΜΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΕΣ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!

Δεν πρέπει να περάσει! Δε θα περάσει!

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 4/2 ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΣΤΙΣ 10 Π.Μ. ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ  ΚΑΙ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ.