ΚΑΝΕΝΑ ΟΡΙΟ ΣΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΠΙΛΟΓΗΣ

Ένα ακόμα χειμερινό εξάμηνο ξεκινά με εμάς να τρέχουμε από αίθουσα σε αίθουσα προσπαθώντας να ανταπεξέλθουμε στο πρόγραμμα μαθημάτων μας και ταυτόχρονα να βρούμε μια γενική ρουτίνα για το τρέχον εξάμηνο. Ταυτόχρονα, αρχίζουμε να παρακολουθούμε και διάφορα μαθήματα επιλογής, με σκοπό να καταλήξουμε σε δυο από αυτά, έχοντας κριτήριο τα ενδιαφέροντα και το ήδη υπάρχον πρόγραμμά μας. Το πανεπιστήμιο δεν είναι ούτε φροντιστήριο ούτε σχολείο. Επομένως, κάθε φοιτητής πρέπει να έχει την δυνατότητα να ρυθμίζει την καθημερινότητα του και να παρακολουθεί όποια μαθήματα θέλει, όποτε θέλει.

Θα έλεγε κανείς πώς τα μαθήματα επιλογής λέγονται έτσι, ακριβώς επειδή καθένας μας είναι ελεύθερος για το ποια θα επιλέξει. Στην πραγματικότητα όμως τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά.

Σε λίγο καιρό που θα κληθούμε να δηλώσουμε τα μαθήματα που θα δώσουμε στην εξεταστική (συνολικά 6), τα δύο από αυτά θα πρέπει να είναι επιλογής. Όμως κάπου εδώ η επιλογή μας αυτή μπλοκάρεται ξαφνικά από τα πλαφόν που ορίζουν για τους φοιτητές από το 2ο έτος και κάτω, πως  ο ανώτερος αριθμός φοιτητών που αντιστοιχεί σε κάθε μάθημα επιλογής, ανέρχεται στους 50.

Τι αντίκτυπο έχει στην πραγματικότητα η εισαγωγή των πλαφόν στην φοιτητική μας καθημερινότητα;

Σε πρώτο στάδιο, αντικειμενικά ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΔΗΛΩΣΟΥΜΕ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΜΕΙΣ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΟΥΜΕ! Πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να τρέξουμε να δηλώσουμε τα μαθήματα που επιθυμούμε πρώτοι, σαν κανίβαλοι, αφού θα έχουμε το άγχος του ποιος θα πρωτοπρολάβει τις λίγες περιζήτητες θέσεις. Σαν αποτέλεσμα θα γινόμαστε όλο και πιο ανταγωνιστικοί με τους συμφοιτητές μας, για μία θέση την οποία κανονικά δικαιούμαστε όλοι οι φοιτητές! Στη συνέχεια, τα πλαφόν αποκλείουν τους φοιτητές από την εξεταστική ακόμα και αν έχουν παρακολουθήσει το μάθημα, επειδή δεν πρόλαβαν να είναι στους 50 πρώτους. Έτσι λίγα μόνο λεπτά αρκούν για να σου αλλάξει όλο το πρόγραμμα που έχεις προσαρμόσει στα μέτρα σου, αφού δεν θα μπορέσεις να πάρεις τα μαθήματα επιλογής που θες. Επίσης, αν σκεφτούμε και τα μεγάλα ποσοστά κοψιμάτων όχι μόνο σε υποχρεωτικά, αλλά και σε μαθήματα επιλογής, μπορούμε να αναλογιστούμε και τη μεγάλη καθυστέρηση που προκαλείται για τη λήψη του πτυχίου μας.

Αυτό το σύστημα προβάλλεται από τους καθηγητές ως αναγκαίο μέσο για την ομαλή διεξαγωγή των διαλέξεών τους απέναντι στο μεγάλο πλήθος των φοιτητών που τις παρακολουθούν. Άλλη μια φορά φάσκουν και αντιφάσκουν, καθώς τόσα χρόνια δίδασκαν ανενόχλητοι από το «πλήθος φοιτητών» όλα τα μαθήματα σε όλα τα έτη και επίσης ανενόχλητοι δείχνουν και τώρα σε τόσα υποχρεωτικά μαθήματα με «γεμάτες αίθουσες».

Ποιος είναι ο στόχος των πλαφόν τελικά;

Τα πλαφόν επί της ουσίας, λειτουργούν ως πρόδρομος για την περεταίρω εντατικοποίηση μας στα πλαίσια του πανεπιστημίου. Ο μικρός αριθμός φοιτητών σε κάθε μάθημα, μετατρέπει τις ανοιχτές ακαδημαϊκές διαλέξεις σε πλήρως ελεγχόμενου φροντιστηριακού τύπου μαθήματα για λίγους. Έτσι ενισχύεται και η δυνατότητα των καθηγητών να εντάξουν στο μάθημα τους επιπλέον όρους που δυσχεραίνουν τους όρους φοίτησής μας, όπως παρουσιολόγια και υποχρεωτικές εργασίες. Όροι σαν αυτούς που αυξάνουν τις απαιτήσεις για την επιτυχία μας στα μαθήματα, έχουν ως αποτέλεσμα, πέρα από την εντατικοποίηση του ρυθμού σπουδών και τον εγκλωβισμό μας σε σχολικού τύπου μαθήματα που ο έλεγχος και η στοχοποίηση των φοιτητών κάνουν πάρτι, την καθυστέρηση της απόκτησης των πτυχίων μας. Πόσο μάλλον όταν οι καθηγητές (βλ. Νικολάου) εισάγουν πλαφόν στα μαθήματά τους σε όλα τα έτη, ακόμα και στο 3^ο και στο 4^ο που έχουν ήδη υπερφορτωμένα και απαιτητικά προγράμματα με 62 μαθήματα για την απόκτηση πτυχίου.

Εντούτοις, όλα τα προηγούμενα χρόνια  οι διαλέξεις ήταν ανοιχτές και στα μαθήματα επιλογής, χωρίς αυτό να αποτελεί πρόβλημα στην διεξαγωγή τους. Επιπλέον, υποτιθέμενα προβλήματα χωρητικότητας των αιθουσών, τα οποία οι ίδιοι επικαλούνται, δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση πρόβλημα των φοιτητών.

Δεν μπορεί η φοιτητική μας καθημερινότητα αλλά και η λήψη του πολυπόθητου πτυχίου μας, να βασίζεται στο πότε θα πετύχουμε το ΤΖΑΚ ΠΟΤ που θα μας αλλάξει τη ζωή.

Γι ’αυτό το λόγο πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και  να διεκδικήσουμε συλλογικά

·        Να ορίζουμε πότε και ποια μαθήματα θα παρακολουθούμε χωρίς να μπαίνει εμπόδιο σε αυτή μας την επιλογή κανένα πλαφόν ή όριο δήλωσης .     

·        Τα πλαφόν να καταργηθούν συνολικά, γιατί αυτή η θέση του «αποκλεισμένου» από τα μαθήματα μας απειλεί όλους.

·        Να μη φορτώνονται στις πλάτες των φοιτητών τα καπρίτσια των καθηγητών. Τόσα χρόνια τα μαθήματα διεξάγονταν χωρίς πλαφόν και έτσι πρέπει να συνεχιστεί.

·        Να μην αφήσουμε τη μετατροπή της σχολής μας σε «φροντιστήριο». Αυτό θα βάλει νερό στο μύλο για να αυξηθούν περισσότερο οι ήδη αυξημένες απαιτήσεις των μαθημάτων (παρουσιολόγια, υποχρεωτικές εργασίες).

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΜΑΣ ΔΕΝ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΕΜΑΣ!

ΗΩΡΔΑΝΕΙΔΟΥ, Η «πρόοδος» ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΥΠΟΘΕΣΗ

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα καθηγητικής αυθαιρεσίας στη σχολή μας, παίρνει σάρκα και οστά στο πρόσωπο της Ιορδανίδου. Από την πρώτη κιόλας διάλεξη, θέλοντας προφανώς να συντηρήσει  και να ενισχύσει το κλίμα πίεσης και πειθάρχησης από το οποίο -λόγω των πανελληνίων- κάθε νέος φοιτητής προέρχεται, έκανε και θα συνεχίσει να κάνει ό,τι μπορεί για να μας «ψαρώσει». Από την γεμάτη ειρωνεία στάση της απέναντι στις ερωτήσεις και τις απαντήσεις των φοιτητών, μέχρι τις κατά μέτωπο προσβολές σε περίπτωση απάντησης διαφορετικής από αυτή που έχει εκείνη στο μυαλό της, κάνει τα πάντα για να μας πείσει πως είναι ο φωτεινός παντογνώστης του παιδαγωγικού και άρα έχει δικαίωμα σε κάθε είδους αυταρχικές επιβολές.

Εκτός από τη πλήρη πειθάρχηση μας που έχει αποτέλεσμα να τρέμουμε σαν τα ψάρια κάθε φορά που θέλουμε να πούμε-ρωτήσουμε για κάτι, η εν λόγο καθηγήτρια φροντίζει και για τη διόγκωση του ήδη υπάρχοντος άγχους και  τρεξίματος της εξεταστικής. Αυτό αποτυπώνεται στον εκτενή τρόπο εξέτασης του μαθήματος  καθ’ όλη την διάρκεια της χρονιάς, μέσα από προόδους! Ενώ για την επιτυχία μας στα υπόλοιπα μαθήματα είναι αρκετή η εξεταστική, για την Ιορδανίδου στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας πρέπει να υποστούμε 2 μινι εξεταστικές μέσα στο εξάμηνο με μοιρασμένες 10 πρόοδους και μόνο όποιος περάσει τις 3 από αυτές μπορεί τελικά να το δώσει στην εξεταστική.  Άρα ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ!

Και σαν να μην έφτανε αυτό, το μεγαλύτερο ποσοστό των φοιτητών δεν μπορεί να φτάσει καν στο level ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ αφού κόβεται στο μάθημα ήδη από την φάση των προόδων. Ουσιαστικά, η καθηγήτρια-κέρβερος φροντίζει έτσι ώστε ένα μάθημα που διδασκόμαστε ήδη από την πρώτη δημοτικού, να καταλήγει να βαραίνει την καμπούρα μας ως χρωστούμενο, μέχρι τα τελευταία έτη και στα επί πτυχίο μαθήματα.

Λειτουργώντας ως βούρδουλας πάνω από τα κεφάλια μας, προσπαθεί με κάθε τρόπο να επιβάλει την αυθεντία της, τσακίζοντας έτσι κάθε ψήγμα αντίλογου από τους φοιτητές, εξασφαλίζοντας έτσι ότι θα δεχόμαστε αμάσητα κάθε ακραία συμπεριφορά της. Αυτό φυσικά έχει προεκτάσεις και στο αύριο, αφ’ενός διαμορφώνοντας μας ως υπάκουους-υποταγμένους στην αυθεντία του εργοδότη και αναλώσιμους  εργαζόμενους, αφ΄ετέρου καλώντας μας ως αυριανούς δασκάλους να περάσουμε τα ίδια χαρακτηριστικά και στους μαθητές μας.

ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΑΣ ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΕΞΑΡΣΕΙΣ ΚΑΘΗΓΗΤΙΚΗΣ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑΣ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΠΑΡΑ ΝΑ ΤΗΝ ΔΩΣΟΥΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ! 

Σπάμε την τρομοκρατία της Ιορδανίδου, δε φοβόμαστε να ρωτάμε, δε φοβόμαστε να απαντάμε και πάνω από όλα ΔΕΝ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΑ ΠΡΟΣΒΑΛΛΕΙ ΕΜΑΣ Η ΤΟΥΣ ΣΥΜΦΟΙΤΗΤΕΣ ΜΑΣ

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΣ…

Περνώντας τα έτη, ήρθε η ώρα του 5^ου εξαμήνου. Μια ώρα δύσκολη, καθώς το νέο πρόγραμμα μόνο απογοήτευση και άγχος μπορεί να φέρνει.. Εκτός από την πληθώρα υποχρεωτικών μαθημάτων, οι απαιτήσεις ολοένα και αυξάνονται σε σχέση με τα προηγούμενα έτη. Το ίδιο συμβαίνει και με το 7^ο εξάμηνο, που ενώ δεν έχει υποχρεωτικά μαθήματα, αποτελεί περίοδο «μπαλώματος» των μαθημάτων που έχουν ξεμείνει και βαραίνουν την καμπούρα των 62 μαθημάτων για το πτυχίο.

Όμως, εκτός από τη ρουτίνα των μαθημάτων, έχουμε και πρακτικές, ίσως το πιο ενδιαφέρον κομμάτι των σπουδών μας, καθώς ο δάσκαλος μόνο μέσα από την εξάσκηση μπορεί να αποκτήσει ουσιαστική εμπειρία, δηλαδή μέσα από τις πρακτικές.

Ας δούμε πιο συγκεκριμένα τι γίνεται στη σχολή μας..

Στο 3^ο έτος ξεκινάει το 1^ο επίπεδο πρακτικών, το οποίο σχετίζεται με τα μαθήματα διδακτικών της γλώσσας και των μαθηματικών και στο οποίο κάνουμε παρακολουθήσεις στα σχολεία. Μαθαίνουμε να κάνουμε πλάνα και το πώς θέτονται και υλοποιούνται οι στόχοι των διδασκαλιών.

Το δεύτερο επίπεδο πραγματοποιείται στο 8^ο εξάμηνο, στο οποίο ξεκινάμε κανονικά να διδάσκουμε στα σχολεία, καθώς παρακολουθούμε-διδάσκουμε εναλλάξ δυο φορές την εβδομάδα με το ζευγάρι μας. Ακριβώς επειδή διδάσκουμε κανονικά, οι πρακτικές αυτές χρηματοδοτούνται, έτσι ώστε να πληρώνονται οι φοιτητές για την εργασία τους. Τα τελευταία χρόνια, οι πρακτικές αυτές δεν πληρώνονται, πράγμα που μας υποχρεώνει σε εθελοντική εργασία, ενώ ακόμα και τα έξοδα για το εποπτικό υλικό (χαρτόνια, μπογιές, κιμωλίες κλπ) πέφτει όλο πάνω μας.

Φέτος, οι καθηγητές αποφάσισαν να προσθέσουν στο 7^ο εξάμηνο μια βδομάδα συνεχόμενης υποχρεωτικής πρακτικής σαν προαπαιτούμενη για την πρακτική του 8^ου εξαμήνου, στην οποία οι φοιτητές θα είναι βοηθοί δασκάλου, με την πρόφαση ότι θα προετοιμάζονται καλύτερα για την πρακτική του επόμενου εξαμήνου.

Καταρχάς, κανένα μάθημα δεν θα έπρεπε να μπαίνει ως προαπαιτούμενο. Οι φοιτητές θα πρέπει να έχουν την ελευθερία να αποφασίζουν οι ίδιοι για τους εαυτούς τους ποια μαθήματα θα δώσουν και πώς και αν θα τα παρακολουθήσουν, αυτός είναι άλλωστε και ο «ανοιχτός χαρακτήρας του πανεπιστημίου», για τον οποίο όλοι κοκορεύονται ενώ ταυτόχρονα τον καταλύουν. Αυτή η πρακτική όχι μόνο δεν υπήρχε, αλλά μπαίνει και ως προαπαιτούμενη, κάτι που την καθιστά άλλο ένα βάρος στις πλάτες μας, αφού αν δεν καταφέρει να τη διεκπεραιώσει κανείς, αυτό σημαίνει αυτόματα +1 έτος για το πτυχίο.

Έπειτα, τα επιχειρήματα των καθηγητών για αυτήν την πρακτική δε στέκουν, καθώς το περιεχόμενό της καλύπτεται ήδη, αφού στο 3^ο έτος μαθαίνουμε αναλυτικά τη δημιουργία πλάνων και αξιολόγησης των δραστηριοτήτων, ταυτόχρονα πάμε κάθε δεύτερη Τρίτη εντατικά στα σχολεία για παρακολούθηση, ενώ στο 4^ο έτος ξεκινάμε τις διδασκαλίες. Άρα η πρακτική αυτή δεν έχει κανένα νόημα. Εάν λειτουργούσε όντως με στόχο την ενίσχυση και την ομαλότερη ένταξη μας στις πρακτικές του 8^ου εξαμήνου, δε θα χρειαζόταν να  ήταν εκείνη το χρυσό εισιτήριο για να περάσουμε το εξάμηνο.

Παράλληλα, ας αναλογιστούμε τι σημαίνει υποχρεωτική βδομάδα τρεξίματος στα σχολεία για μια καθημερινότητα σαν τη δική μας που είναι ήδη επιβαρυμένη, καθώς τα μαθήματα για μας παραμένουν 62 και η αναντιστοιχία μεταξύ οδηγού και προγράμματος σπουδών αυξάνεται. Επί της ουσίας πρόκειται για απόφαση που πήραν οι καθηγητές μεν, ορίζοντας τη δική μας καθημερινότητα δε.

Όπως έχει υπερασπιστεί ο σύλλογός μας στο παρελθόν τα ενιαία του συμφέροντα, έτσι θα κάνουμε και τώρα, απαιτώντας να ακούγεται η φωνή μας μέσα από τους συλλογικούς μας αγώνες. Το ζήτημα των πρακτικών αφορά όλους μας ανεξαρτήτως έτους, αφού όλοι θα κλιθούμε να αντιμετωπίσουμε την ίδια καθημερινότητα.

Δε δεχόμαστε κανένα εξτρά μάθημα! Δε δεχόμαστε κανένα προαπαιτούμενο!

Η πρακτική αυτή ήδη καλύπτεται από τις υπόλοιπες και δε θα δεχτούμε κανένα προαπαιτούμενο να δυσκολέψει περισσότερο τη φοιτητική μας καθημερινότητα!