Πέρασαν δυο χρόνια από τη δολοφονία
του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι από τον χρυσαυγίτη Ρουπακιά. Εκείνο το βράδυ της
17 Σεπτέμβρη, καθώς ο Παύλος έφευγε από την καφετέρια που βρισκόταν με την
παρέα του, δέχθηκε επίθεση από 30 συμμορίτες που τον περικύκλωσαν απειλητικά.
Ακολούθησε πάλη, μέχρι τη στιγμή που ο φασίστας Ρουπακιάς μαχαίρωσε θανάσιμα
στην καρδιά τον Παύλο και όλα αυτά μπροστά στα μάτια της ομάδας της αστυνομίας
ΔΙΑΣ που έμεινε άπραγη για ακόμα μια φορά.
Είναι προφανές ότι πρόκειται για την πολιτική δολοφονία ενός
αντιφασίστα που τραγούδησε, μίλησε και έπραξε ενάντια στο φασισμό και τους
εκπροσώπους του. Εξάλλου ας μη γελιόμαστε, αυτή δεν ήταν και η πρώτη δολοφονία
της Χρυσής αυγής, καθώς όπως είναι γνωστό, «ο φασισμός πρώτα έρχεται για
κάποιους άλλους και μετά για όλους». Το έργο της φασιστικής οργάνωσης ξεκίνησε
με τον άγριο ξυλοδαρμό και τις ρατσιστικές δολοφονίες μεταναστών όπως εκείνη
του πακιστανού Σαχζάτ Λουκμάν που έπεσε νεκρός στις 17 Ιανουαρίου 2013 από
χέρια χρυσαυγιτών στα Πετράλωνα. Στη συνέχεια ακολούθησε η δολοφονία του Παύλου
που πυροδότησε τη λαϊκή οργή ενάντια στο φασισμό.
Από την πρώτη στιγμή βέβαια, τα
παπαγαλάκια των ΜΜΕ μαζί με την κυβέρνηση ενώ γνώριζαν για τα εγκλήματα της
Χ.Α. έναντι μεταναστών προσπάθησαν να θολώσουν τα νερά και να παρερμηνεύσουν τα
γεγονότα προς την κατεύθυνση που τους βόλευε, λέγοντας ότι πρόκειται για
έγκλημα μεταξύ οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων. Έπειτα, μετά τις μεγάλες
διαδηλώσεις της επόμενης μέρας, το συμβάν δεν μπορούσε πια να κρυφτεί, οπότε
επέλεξαν να προβάλουν ένα αντιφασιστικό προφίλ ως δήθεν εγγυητές του
ξεμπροστιάσματος της Χ.Α.. Γιατί ο λαός έπρεπε κάπως να αποπροσανατολιστεί από
την πάλη που του έμελλε μεταξύ λιτότητας και μνημονίων. Σε αυτό ακριβώς το
σημείο τα ΜΜΕ έπαιξαν μεθοδικά το ρόλο τους, εξισώνοντας τη βία των δολοφονικών
φασιστικών επιθέσεων και τον ρατσιστικό πολιτικό λόγο με την απεργιακή
περιφρούρηση, τις διαδηλώσεις, τη μαζική λαϊκή αντιβία και τον ριζοσπαστικό αριστερό
πολιτικό λόγο (Γνωστή ως η θεωρία των δύο άκρων).
Εν τέλει, βλέποντας ότι η ηγεσία της Χ.Α. είναι πια ελεύθερη
καταλαβαίνουμε ότι η ανάθεση και μόνο στη δικαστική οδό δεν επαρκεί. Η ιστορία
μας δείχνει ότι τον ρόλο του πιο βασικού παράγοντα έχουν οι αντιφασιστικοί
αγώνες του λαού.
