ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΣ…

Περνώντας τα έτη, ήρθε η ώρα του 5^ου εξαμήνου. Μια ώρα δύσκολη, καθώς το νέο πρόγραμμα μόνο απογοήτευση και άγχος μπορεί να φέρνει.. Εκτός από την πληθώρα υποχρεωτικών μαθημάτων, οι απαιτήσεις ολοένα και αυξάνονται σε σχέση με τα προηγούμενα έτη. Το ίδιο συμβαίνει και με το 7^ο εξάμηνο, που ενώ δεν έχει υποχρεωτικά μαθήματα, αποτελεί περίοδο «μπαλώματος» των μαθημάτων που έχουν ξεμείνει και βαραίνουν την καμπούρα των 62 μαθημάτων για το πτυχίο.

Όμως, εκτός από τη ρουτίνα των μαθημάτων, έχουμε και πρακτικές, ίσως το πιο ενδιαφέρον κομμάτι των σπουδών μας, καθώς ο δάσκαλος μόνο μέσα από την εξάσκηση μπορεί να αποκτήσει ουσιαστική εμπειρία, δηλαδή μέσα από τις πρακτικές.

Ας δούμε πιο συγκεκριμένα τι γίνεται στη σχολή μας..

Στο 3^ο έτος ξεκινάει το 1^ο επίπεδο πρακτικών, το οποίο σχετίζεται με τα μαθήματα διδακτικών της γλώσσας και των μαθηματικών και στο οποίο κάνουμε παρακολουθήσεις στα σχολεία. Μαθαίνουμε να κάνουμε πλάνα και το πώς θέτονται και υλοποιούνται οι στόχοι των διδασκαλιών.

Το δεύτερο επίπεδο πραγματοποιείται στο 8^ο εξάμηνο, στο οποίο ξεκινάμε κανονικά να διδάσκουμε στα σχολεία, καθώς παρακολουθούμε-διδάσκουμε εναλλάξ δυο φορές την εβδομάδα με το ζευγάρι μας. Ακριβώς επειδή διδάσκουμε κανονικά, οι πρακτικές αυτές χρηματοδοτούνται, έτσι ώστε να πληρώνονται οι φοιτητές για την εργασία τους. Τα τελευταία χρόνια, οι πρακτικές αυτές δεν πληρώνονται, πράγμα που μας υποχρεώνει σε εθελοντική εργασία, ενώ ακόμα και τα έξοδα για το εποπτικό υλικό (χαρτόνια, μπογιές, κιμωλίες κλπ) πέφτει όλο πάνω μας.

Φέτος, οι καθηγητές αποφάσισαν να προσθέσουν στο 7^ο εξάμηνο μια βδομάδα συνεχόμενης υποχρεωτικής πρακτικής σαν προαπαιτούμενη για την πρακτική του 8^ου εξαμήνου, στην οποία οι φοιτητές θα είναι βοηθοί δασκάλου, με την πρόφαση ότι θα προετοιμάζονται καλύτερα για την πρακτική του επόμενου εξαμήνου.

Καταρχάς, κανένα μάθημα δεν θα έπρεπε να μπαίνει ως προαπαιτούμενο. Οι φοιτητές θα πρέπει να έχουν την ελευθερία να αποφασίζουν οι ίδιοι για τους εαυτούς τους ποια μαθήματα θα δώσουν και πώς και αν θα τα παρακολουθήσουν, αυτός είναι άλλωστε και ο «ανοιχτός χαρακτήρας του πανεπιστημίου», για τον οποίο όλοι κοκορεύονται ενώ ταυτόχρονα τον καταλύουν. Αυτή η πρακτική όχι μόνο δεν υπήρχε, αλλά μπαίνει και ως προαπαιτούμενη, κάτι που την καθιστά άλλο ένα βάρος στις πλάτες μας, αφού αν δεν καταφέρει να τη διεκπεραιώσει κανείς, αυτό σημαίνει αυτόματα +1 έτος για το πτυχίο.

Έπειτα, τα επιχειρήματα των καθηγητών για αυτήν την πρακτική δε στέκουν, καθώς το περιεχόμενό της καλύπτεται ήδη, αφού στο 3^ο έτος μαθαίνουμε αναλυτικά τη δημιουργία πλάνων και αξιολόγησης των δραστηριοτήτων, ταυτόχρονα πάμε κάθε δεύτερη Τρίτη εντατικά στα σχολεία για παρακολούθηση, ενώ στο 4^ο έτος ξεκινάμε τις διδασκαλίες. Άρα η πρακτική αυτή δεν έχει κανένα νόημα. Εάν λειτουργούσε όντως με στόχο την ενίσχυση και την ομαλότερη ένταξη μας στις πρακτικές του 8^ου εξαμήνου, δε θα χρειαζόταν να  ήταν εκείνη το χρυσό εισιτήριο για να περάσουμε το εξάμηνο.

Παράλληλα, ας αναλογιστούμε τι σημαίνει υποχρεωτική βδομάδα τρεξίματος στα σχολεία για μια καθημερινότητα σαν τη δική μας που είναι ήδη επιβαρυμένη, καθώς τα μαθήματα για μας παραμένουν 62 και η αναντιστοιχία μεταξύ οδηγού και προγράμματος σπουδών αυξάνεται. Επί της ουσίας πρόκειται για απόφαση που πήραν οι καθηγητές μεν, ορίζοντας τη δική μας καθημερινότητα δε.

Όπως έχει υπερασπιστεί ο σύλλογός μας στο παρελθόν τα ενιαία του συμφέροντα, έτσι θα κάνουμε και τώρα, απαιτώντας να ακούγεται η φωνή μας μέσα από τους συλλογικούς μας αγώνες. Το ζήτημα των πρακτικών αφορά όλους μας ανεξαρτήτως έτους, αφού όλοι θα κλιθούμε να αντιμετωπίσουμε την ίδια καθημερινότητα.

Δε δεχόμαστε κανένα εξτρά μάθημα! Δε δεχόμαστε κανένα προαπαιτούμενο!

Η πρακτική αυτή ήδη καλύπτεται από τις υπόλοιπες και δε θα δεχτούμε κανένα προαπαιτούμενο να δυσκολέψει περισσότερο τη φοιτητική μας καθημερινότητα!